Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego (rok B): Pan troszczy się o swe dzieło

     Zmierzając poprzez okres wielkanocny do dzisiejszej uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego, mogliśmy doświadczyć tego, co było udziałem apostołów po zmartwychwstaniu. I my przez ten czas słuchaliśmy wielu fragmentów Ewangelii mówiących o tym, że począwszy od wielkanocnego poranka Jezus

dał wiele dowodów, że żyje, ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.

3 maja – uroczystość NMP Królowej Polski: Wzajemne obdarowanie matki i syna

Dzisiejsza Ewangelia przypomina, że pełna troski miłość Jezusa nie ustała nawet w tak dramatycznym dla Niego momencie, jak konanie na krzyżu. Aż po ostatnie chwile swego ziemskiego życia myśli o swej Matce i uczniach. W ówczesnych uwarunkowaniach społecznych wdowa, która na dodatek straciła syna, była pozbawiona jakiejkolwiek pomocy i opieki. To dlatego Jezus tak wzruszył się sytuacją wdowy uczestniczącej w pogrzebie syna w mieście Nain. Odnosząc się do tradycji, można uznać, że Józef – mąż Maryi już nie żył w chwili śmierci Jezusa. Dlatego daje Maryi syna – swego umiłowanego ucznia – św. Jana, ewangelisty, który jest reprezentantem wszystkich wierzących. Mówi:

„Niewiasto, oto syn Twój”.

IV niedziela wielkanocna (rok B): Trwanie w Chrystusie

Św. Jan ewangelista przed opisem ostatniej wieczerzy umieszcza mowę Jezusa o winnym krzewie. Obraz ten był znany Jego uczniom, bowiem pojawia się on niejednokrotnie w Starym Testamencie. Stanowi on też piękne wprowadzenie do obrzędów wieczerzy paschalnej spożywanej z uczniami, podczas której spożywano trzy kielichy napełnione owocami winnego krzewu. Jak w szóstym rozdziale św. Jan przekazuje mowę eucharystyczną Jezusa, w której nawiązuje do manny danej Izraelitom podczas wędrówki z Egiptu do Kanaanu, tak w piętnastym rozdziale mówi o winorośli. Jak symbolika związana z manną przypomina potrzebę duchowego pokarmu, tak symbolika winnego krzewu przypomina zaproszenie do trwania w zjednoczeniu z Chrystusem, które w sakramentalny sposób urzeczywistnia się w Eucharystii – tak, jak krople wina są połączone w kielichu napełnionym winem. Mówi On bowiem:

„Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który go uprawia”.

IV niedziela wielkanocna (rok B): Dobroć i gotowość na ofiarę

     Dosyć często bywa, że patrząc na relacje międzyludzkie kogoś gotowego do poświęceń, do ponoszenia ofiar, troszczącego się o powierzonych swojej opiece, nazywamy dobrym. I tak mówimy o dobrym nauczycielu, dobrym lekarzu, dobrej pielęgniarce, dobrym księdzu. I rzecz ciekawa, że to potoczne rozumowanie zgadza się z tym, co mówi Jezus o dobrym pasterzu, który jest pasterzem gotowym do najwyższego poświęcenia – do oddania życia. W dzisiejszej Ewangelii słyszeliśmy Jego stwierdzenie:

„Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce”.

III niedziela wielkanocna (rok B): Przekonać się, że Jezus zmartwychwstał

Przeżywając okres wielkanocny, widzimy, że nawet apostołom, którzy bezpośrednio z ust Jezusa słyszeli zapowiedź Jego męki, śmierci i zmartwychwstania, trudno było uwierzyć w Jego zwycięstwo nad śmiercią. Dziś, gdy czytamy opis kolejnego spotkania uczniów z Jezusem zmartwychwstałym, podejmuje On wysiłek, by uwierzyli w spełnienie Jego obietnicy. Czyni to stopniowo.

II tydzień wielkanocny, czwartek: Niezwykłe słowa

Słowa mogą bardzo wiele powiedzieć o tym, kto je wypowiada. Uważnie słuchając drugiego człowieka można poznać np. jego nastrój, stan emocjonalny, wykształcenie, wartości, jakim pragnie pozostawać wierny. Każdy przemawia na swój sposób. Uczniowie słuchający Jezusa zauważali niezwykłość Jego słów. Mawiali niejednokrotnie ze zdumieniem:

Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? (Mk 6, 2).

III niedziela wielkiego postu (rok B): Przykazania pomocą do oczyszczenia świątyni serca

     Dzisiejsza Ewangelia ukazuje troskę Jezusa o świątynię, o dom Ojca. Przybywszy do niej, zobaczywszy siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie, został bardzo dotknięty tym widokiem. Św. Jan ewangelista mówi o Jego bardzo gwałtownej reakcji. Mianowicie mówi, że Jezus

Środa popielcowa: Droga przez pustynię do wolności

Czas wielkiego postu bywa przyrównywany do pobytu Jezusa na pustyni. Motyw pustyni pojawia się też w orędziu papieża Franciszka na tegoroczny wielki post[1]. Ojciec święty odnosi się do historii Izraelitów, którzy wyszedłszy z niewoli egipskiej, wędrowali przez pustynię. Do tej wędrówki nawiązuje motto wielkopostnego orędzia: Bóg prowadzi nas przez pustynię ku wolności. Jednak mimo wyjścia z Egiptu, lud nie był zdolnym zaraz żyć w wolności. Nosił bowiem w sercu Egipty. Nie od razu był zdolny ze sługi faraona stać się synem Bożym. Dlatego między wyjściem z Egiptu, a wejściem do ziemi obiecanej konieczny był czas dojrzewania Na tej drodze, na drodze do wolności, na czas nawrócenia, naród wybrany otrzymał dziesięć słów, które nazywamy przykazaniami Bożymi. Są one wyrazem miłości Boga do swojego ludu i zaproszeniem do naśladowania Bożej miłości.

VI niedziela zwykła (rok B): Zacząć drogę od oczyszczenia

     Słyszeliśmy ewangeliczną historię o trędowatym człowieku, który przyszedł do Jezusa, upadł na kolana i zwrócił się do Niego z prośbą:

„Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić”.

V niedziela zwykła (rok B): Praca i modlitwa

Od początku swej działalności Jezus dokonuje znaków i cudów. W tym roku podczas mszy św. czytamy Ewangelię wg św. Marka. Dzisiaj czytaliśmy opis drugiego z opisanych w niej cudów – uzdrowienie cierpiącej na gorączkę teściowej Szymona Piotra. Autor natchniony mówi, że Jezus

podszedł i podniósł ją, ująwszy za rękę, a opuściła ją gorączka. I usługiwała im.